TYPOWA MATKA. CZYLI JAKA?

Nie jestem typową mamą "siedzącą" z dzieckiem w domu i spędzającą całe dnie na placu zabaw. Nie jestem mamą chodzącą na osiem godzin do pracy, by przyjść do domu i móc oddać się zabawom z córką. Jaką więc jestem mamą?

Myślę, że taką na miarę naszych czasów.

Rozmawiam z koleżankami - mamami, które po urodzeniu i odchowaniu dzieci wróciły do pracy. "Ty to jesteś w domu, to masz zupełnie inaczej" - słyszę. I dziwnie się czuję. 

Siedzę na placu zabaw i słucham jak wygląda dzień otaczających mnie w danym momencie mam. "Po śniadaniu nastawiamy pranie, potem obiad trzeba przyszykować". I znów czuję się nieswojo. Bo ani do pracy regularnie nie chodzę, ani regularnie nie "siedzę" z dzieckiem w domu dumając nad pierdołami. I bardzo dziwnie swędzi mnie w brzuchu, gdy moja ukochana pomocnica - lat prawie trzy - na placu zabaw gotuje zupę z piasku w różowym garnuszku pożyczonym od koleżanki, i mówi że to obiad już na jutro. I gdy widzę, że opiekunki innych dzieci potraktowały to jako dowcip.

A u nas tak jest. Mąż - pszczelarz stwierdził niedawno że hodowla pszczół to jest to, co zawsze chciał robić w życiu. I robi, z tym że wcześniej założyliśmy firmę produkcyjną (wyroby artystyczne, czyli coś co ja chciałam zawsze robić hahaha ale o tym następnym razem) i obecnie pozbywamy się jej asortymentu. Przepraszam, ja się pozbywam wyprzedając wszystko na allegro. W tygodniu gotuję więc wspomniany obiad z wyprzedzeniem półdniowym. Nie mogę robić go do południa, bo od rana mam w domu zajęcie, które zapewnia nam przetrwanie. Czyli pracuję. Co wymaga ode mnie skupienia, zaangażowania, uporządkowania. A cała reszta prac domowych jest przy okazji chciałoby się rzecz. Ale nie jest, bo cała reszta domowych zajęć jest rozpraszaczami, które sprawiają że ani nie jestem 100% super mamą w danym momencie ani pracownikiem.

Czy źle mi w mojej obecnej sytuacji? Otóż absolutnie nie :-) Tylko czasem czuję się po prostu dziwne, że nie mogę się nigdzie przypasować w 100%, bo jednak człowiek jest zwierzęciem stadnym. Jeśli więc czytają mnie mamy w takiej podwójnej roli jak ja, łapki w górę!

Znam kilka przedstawicielek grupy mam, które otwarcie przyznają - choć to w dzisiejszych czasach bardzo niepopularne - że wychodząc do pracy odpoczywają od domu i dzieci oraz mamy, które po "macierzyńskim" wracają lada dzień do pracy i nie mogą się tego doczekać! Oczywiście są i takie, którym praca do której wróciły nie pozwala spędzać z dziećmi tyle czasu ile by chciały.

A jak jest z Wami? Jestem strasznie ciekawa.

MOJA ULISSIMA

WWW.MARWOC.PL

Sezon ślubny w pełni, dlatego chętnie pochwalę się kolczykami, w których wystąpiłam na mojej życiowej premierze przed  trzema laty. Kolczyki oczywiście mojego autorstwa.

I choć po moim ostatnim tekście o kolczykach mam pewne obawy co do poruszania tego tematu - zaryzykuję :-)

Gdy planowałam ślub od razu wiedziałam, że biżuterię zrobię sama. Najważniejszą częścią miał być naszyjnik. Pomysłu jednak nie miałam, zrobiłam więc komplet skromny, klasyczny, biały z masą perłową. Miał pasować do sukienki typu hiszpanka. Jak to jednak z kobietami i ślubami bywa  - przygotowania trwają tak wiele miesięcy, że kobieta zdąży po drodze zmienić sukienkę ślubną. Tak też było ze mną. Niestety, okazało się że do nowej kiecki zrobiony sutaszowy komplet nie pasuje. I na prędce trzeba było zrobić coś nowego.

Zaczęłam od kolczyków. I tak szyłam, szyłam, szyłam aż okazało się że są dość widowiskowe. Bałam się nawet, że za bardzo i mało brakowało a bym w nich na ślub nie poszła bo "zbyt rzucają się w oczy". Na szczęście byłam na tyle przytomna, by nie rezygnować z pomysłu założenia ich :-) Niestety naszyjnika nie zdążyłam zrobić w te kilka tygodni i mocno zastanawiałam się, czy jego brak nie spowoduje, że kreacja będzie niedopracowana. Nic bardziej mylnego. Uważam że to był strzał w dziesiątkę, naszyjnik i kolczyki byłoby to zdecydowanie za dużo.

Oto mój komlet Ulissima w całej okazałości. Połączenie koloru białego i pudrowego różu jest obłędne w kreacjach ślubnych - niby nic takiego a sprawia, że całość nie jest mdła.

Materiały: sutasz i szklane koraliki.

WWW.MARWOC.PL

Storczykowy bukiet ślubny dopasowany był kolorystycznie do kolczyków. Wśród białych kwiatków widniał jeden różowy. Różowa wstążeczka zdobiła też sukienkę. I jak trafnie wywróżyło kilkoro gości była oznaką tego, że urodzę dziewczynkę :-) Więc uważajcie Dziewczyny co zakładacie na ślub!

Gdybyście miały wątpliwości czy wiązanka ma być z kwiatów prawdziwych czy nie, odsyłam do poprzedniego wpisu (KLIK).

TRENDY I ICH EKONOMICZNE BŁĘDY

Kwiaty. Piękne, eleganckie, nieskończenie różnorodne, ponadczasowe. Czy na pewno? O tym, że przyszedł czas na koniec nieskończoności opowiedziała mi pewna kwiaciarka. Posłuchajcie jej opowieści (tzn. przeczytajcie rzecz jasna).

FOT. INTERNET

- Dziś w kwiaciarni musi być wszystko. Upominki takie jak świece, ramki na zdjęcia, wazony, kartki z życzeniami, śmieszne kubki. Bo kwiaty to w kwiaciarni już się tak nie sprzedają. Weźmy takie imieniny. Andrzeja, Anny, Krystyny. Kiedyś to były imieniny! Chodziło się w gości, z kwiatami obowiązkowo. Dziś te imiona nie są takie popularne a i pokolenie takie imiona noszące już tak nie biesiaduje. A młodzi to imienin w ten sposób nie obchodzą, na pewno nie z kwiatami. Kwiatek to młodzi kupują na Dzień Matki i zakończenie roku szkolnego, ale to raczej symbolicznie, po różyczce. Jeśli zdecydują się na większy bukiet to jest on wspólny od całej klasy więc na jedno wychodzi. Aha, i w Dzień Kobiet mamy spory ruch. 

Śluby? Z roku na rok pogłębia się trend, że Państwo Młodzi nie chcą od gości kwiatów, zamieniając to na inne, bardziej praktyczne rzeczy. Bo kwiaty i tak zwiędną, to prawda. Zostaje jedynie wiązanka Panny Młodej a i ta zdarza się z materiałów innych niż prawdziwe kwiaty.

 - No a pogrzeby? - wtrącam nieśmiało. 

- Ależ. Coraz więcej pochówków odbywa się w kolumbariach, gdzie chowane są prochy. Płyta nagrobna jest maleńka, ledwo jest gdzie postawić kilka zniczy. Wiązanki są zamawiane, ale też w mniejszych rozmiarach. Dlatego znicze też mamy w sprzedaży. 

Nigdy nie patrzyłam w ten sposób na zmieniające się zwyczaje. A Wy?

TAKA DUŻA I BEZ KOLCZYKÓW?

Są bardzo małe i błyszczące a potrafią wywołać masę kontrowersji. Mój stosunek do kolczyków u dzieci jest obojętny. A raczej był do czasu, gdy moją córkę zapytano:

- Kiedy mama przebije ci uszy i będziesz miała ładne kolczyki jak koleżanka? 

Gdyby to pytanie skierowano do mnie, nie byłoby wielkiego "halo". Ale zapytano dwuipółletnie dziecko, sugerując, że kolczyki to coś dobrego w przeciwieństwie do ich braku.

Nie mam nic przeciwko mamom, które przekłuwają uszy swoim córkom. Sama kupowałam w prezencie z okazji chrztu kolczyki a 

moja Ula, mimo że nie ma dziurek w uszach, kolczyki na chrzciny również dostała, podobnie jak medalik czy złoty łańcuszek ale nie paraduje przecież po dzielnicy uzbrojona w biżuterię po - nomen omen - uszy.

Gdy urodziłam córkę myślałam o kolczykach dla niej i o tym, by miała je już w dzieciństwie. Tymczasem moja Ursa o kolczykach nie myślała jak podejrzewam, bo w niemowlęctwie i wczesnym dzieciństwie nie robiła nic innego jak tylko płakała. Przysięgam. Praktycznie bez przerwy. Z tego powodu często odwiedzała lekarzy, miała robione badania, a przy okazji przechodziła ogromny stres. Nie chciałam dodawać jej kolejnego powodu do płaczu i nerwów, związnego z wizytą u kosmetyczki, choćby nie wiem jak delikatnej. Gdy więc miała te parę miesięcy przesunęłam w planach wizytę w gabinecie "na później". Przypomniało mi się o tym w okolicy roczku, chciałam zrobić jej taki właśnie prezent. Miałam nawet salon z polecenia. Ale jak zrobić kolczyki dziecku, które nie akceptuje na włosach spineczki, kitki, ściąga skarpetkę, o czapce nie wspominając (bo niewygodne, przeszkadza), poznaje własne ciało dotykając się wszędzie nie do końca skoordynowanymi jeszcze ruchami i na 100 % złapie również za kolczyk? Na dodatek na kilka opinii mam, które córeczkom przebiły uszy i zapewniały, że nie ma powikłań była jedna, której córce po takim zabiegu długo nie goiło się ucho i ostatecznie dziewczynka kolczykow nie nosi. I ta jedna opinia wystarczyła, by moja ostrożność osiągnęła level hard.

Kolczyki są w naszej kulturze powszechnie akceptowalną formą zdobienia ciała, ale jak widzę w wózku-gondoli maluszka z kolczykami w wersji mini a jednak na tym małym ciałku wyglądajacymi na naprawdę duże, czuję jakiś niesmak.

Tak więc Ula kolczyków nie ma a ta zaplanowana "na kiedyś" wizyta jeszcze przed nami. Ula mówi, że jak będzie dorosła to też będzie nosiła kolczyki, jak mama. Do tej dorosłości ma jeszcze trochę czasu.

CHLEBA NASZEGO POWSZEDNIEGO

Co mieliście dziś na śniadanie? Chrupiący chlebek, który czuć że się go porządnie gryzie, czy gąbkę uginającą się pod ciężarem położonych na kanapce dodatków?

O chlebie napisano chyba już wszystko. To przecież podstawa. Ale ja się od dłuższego czasu zastanawiałam, co mają wspólnego z chlebem produkty sprzedawane w mniejszych i większych sklepach. Zapakowane w worek, które przez cały czas swojego istnienia nie doświadczyły czegoś takiego jak chrupiąca skórka! No sorry, te chleby z marketów powinny mieć nazwę "wyrób chlebopodobny". Nie oszukujmy się, wiem jak smakuje "chleb" z marketu bo zdarzało mi się podać go rodzinie na kolację (o zgrozo!). Od dłuższego czasu gdy byłam zmuszona już kupić chleb w takim miejscu wybierałam ten nie krojony i nie pakowany w worek, ponoć pieczony na miejscu. 

W końcu powiedziałam: stop. I postanowiłam upiec chleb sama. Jak się okazało w internecie są setki przepisów, dlatego nawet nie podaję linka do konkretnego z nich. Do mojego pszennego domowego pieczywa nawrzucałam co się dało (zresztą w przepisie, z którego korzystałam była właśnie opcja urozmaicenia bochenka czym popadnie). Wrażenia kulinarne? Czuć że coś jesz. Serio. 

Chrupie, słonecznik i orzechy miło się rozgryza, a do tego jesz w aromacie pieczywa, który unosi się w domu długo po tym, jak chleb się upiecze. Zresztą upiec go naprawdę nie jest trudno! Domowy chleb jest bardzo syty i nie zostały nam póki co żadne jego resztki! 

Co byłoby gdyby jednak zostały? Nic straszego, bo wykorzystuję kilkudniowe kromki do różnych celów: kawałki chleba namoczone w mleku dodaję do klopsów (nie pytaj dlaczego się moczy w mleku, bo nie wiem. Od zawsze tak się robiło, więc przejęłam ten sposób. Prawdopodobnie chodzi o to, by kromka zmiękła). Gdy akurat ich nie robię, trę po prostu zeschnięte kawałki (zostawiam specjalnie do wyschnięcia) na domowa bułkę tartą. No i wykorzystuję go jako tajną broń, gdy idziemy z Ulką na plac zabaw, a raczej gdy chcemy z niego wyjść (czyt. kiedy ja chcę z niego wyjść)! Plac jest w środku dużego parku i tuż za jego bramką zbiera się zazwyczaj grupka gołąbków (wielbicieli wszelkich trunków niestety również - jak to w parku). Gdy więc czas kończyć zabawę mówię córce, że teraz trzeba nakarmić gołąbki i  temu właśnie służy zabrany z domu chlebek :-) Głodne nie są też pływające niedaleko naszego domu kaczki. Pewnie lada dzień i one poczują nową jakość.

Chętnie poznam Wasze sposoby na niemarnowanie chleba i dodatkowe jego wykorzystanie!